Τη νύχτα αυτή που γίνανε κοχύλια τα φιλιά
να γείρεις πλάι στη θάλασσα
ν’ ακούσεις την καρδιά
να γείρεις πλάι στη θάλασσα
να πάρεις αγκαλιά
το σώμα μου για τελευταία φορά
Καληνύχτα, φεύγω
τόσο φυσικά
όπως σβήνουν τ’ άστρα
σβήνει κι η καρδιά
όπως πέφτουν τ’ άστρα
κι όπως με κοιτάς
καληνύχτα, το έργο
τέλειωσε για μας
Τη νύχτα αυτή που έγινε μαχαίρι το κορμί
να γείρεις στο παράθυρο να πιάσεις τη στιγμή
να γείρεις στο παράθυρο να νιώσεις τη βροχή
που κρύβεται στου ανθρώπου την ψυχή
|
Ti níchta aftí pu ginane kochília ta filiá
na giris plái sti thálassa
n’ akusis tin kardiá
na giris plái sti thálassa
na páris agkaliá
to sóma mu gia teleftea forá
Kaliníchta, fevgo
tóso fisiká
ópos svínun t’ ástra
svíni ki i kardiá
ópos péftun t’ ástra
ki ópos me kitás
kaliníchta, to érgo
téliose gia mas
Ti níchta aftí pu égine macheri to kormí
na giris sto paráthiro na piásis ti stigmí
na giris sto paráthiro na niósis ti vrochí
pu krívete stu anthrópu tin psichí
|