Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
τα ματόκλαδά μας λιώναν σαν κοιτιόμασταν.
Στ’ ακροδάχτυλα αγγιζόμαστε και τρέμαμε
και χαμήλωναν κοντά μας κι οι ουρανοί.
Και ποθούσα και ποθούσες να πεθαίναμε
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.
Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
και τα χείλη μας ματώναν σαν φιλιόμασταν.
Στις κρυφές γωνιές τον έρωτα μαθαίναμε
κι όσα ήτανε τα λάθη ήταν κι οι λυγμοί.
Τη στιγμή εκείνη, Θεέ μου, να πεθαίναμε,
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.
|
Agapiómastan, Christé mu, agapiómastan,
ta matókladá mas liónan san kitiómastan.
St’ akrodáchtila angizómaste ke trémame
ke chamílonan kontá mas ki i urani.
Ke pothusa ke pothuses na pethename
tóso néi, tóso orei, tóso agni.
Agapiómastan, Christé mu, agapiómastan,
ke ta chili mas matónan san filiómastan.
Stis krifés goniés ton érota mathename
ki ósa ítane ta láthi ítan ki i ligmi.
Ti stigmí ekini, Theé mu, na pethename,
tóso néi, tóso orei, tóso agni.
|