|
Στη βεργόλυγή σου χάρη,
στην ανάσα σου
θα `θελα απόψε να `ρθω
και να γείρω πλάι σου.
Που ‘ν’ τα όμορφα τα λόγια,
που ‘ν’ το άστρο σου;
Αχ, να ξαναδώ τον ήλιο
στην αγκάλη σου.
Τούτο το τραγούδι μοιάζει μ’ όλα τα παλιά
μα να το ξέρεις δεν αντέχω σ’ άλλη γειτονιά.
Πλάι στη θάλασσα, πλάι στο κύμα
‘κει στην αγκαλιά
αχ, μες’ στ’ αμπέλια βρέχει
βρέχει γαλαζοσταλιά.
Κι όλο παίζουνε οι μπάντες και τα όργανα
πως κατάφερα και μοναχός μου απόμεινα.
Τούτο το τραγούδι μοιάζει μ’ όλα τα παλιά
μα να το ξέρεις δεν αντέχω σ’ άλλη γειτονιά.
Στου καλοκαιριού την αύρα
σαν τον Αύγουστο
θα ξαναρθώ κοντά σου
με λευκό πουκάμισο.
Και θα ακουμπήσω πάλι
τα σγουρά μαλλιά
και τα χείλη τα μελένια,
τα βελούδινα.
Τούτο το τραγούδι μοιάζει μ’ όλα τα παλιά
μα να το ξέρεις δεν αντέχω σ’ άλλη γειτονιά.
|
Sti vergóligí su chári,
stin anása su
tha `thela apópse na `rtho
ke na giro plái su.
Pu ‘n’ ta ómorfa ta lógia,
pu ‘n’ to ástro su;
Ach, na ksanadó ton ílio
stin agkáli su.
Tuto to tragudi miázi m’ óla ta paliá
ma na to kséris den antécho s’ álli gitoniá.
Plái sti thálassa, plái sto kíma
‘ki stin agkaliá
ach, mes’ st’ abélia vréchi
vréchi galazostaliá.
Ki ólo pezune i bántes ke ta órgana
pos katáfera ke monachós mu apómina.
Tuto to tragudi miázi m’ óla ta paliá
ma na to kséris den antécho s’ álli gitoniá.
Stu kalokeriu tin avra
san ton Avgusto
tha ksanarthó kontá su
me lefkó pukámiso.
Ke tha akubíso páli
ta sgurá malliá
ke ta chili ta melénia,
ta veludina.
Tuto to tragudi miázi m’ óla ta paliá
ma na to kséris den antécho s’ álli gitoniá.
|
