Μες στη μαύρη μου τη μοίρα,
μέσα στον κατατρεγμό μου,
στήριγμά μου και ελπίδα
είσαι εσύ, ο άνθρωπός μου.
Καλωσύνη και στοργή
εγώ δεν είδα στη ζωή,
από σένα περιμένω να μου δώσεις,
σαν πουλάκι στο βοριά,
σαν δεντρί στην παγωνιά,
θα πεθάνω, αν μια μέρα με προδώσεις.
Μες στη μαύρη μου τη μοίρα,
μέσα στον κατατρεγμό μου,
στήριγμά μου και ελπίδα
είσαι εσύ, ο άνθρωπός μου.
Στην πικρή μου τη ζωή
που με δέρνουν οι καιροί
και οι μπόρες, σαν το έρημο πλατάνι,
δεν εγνώρισα χαρά,
ούτε και θα ζούσα πια,
μα η δική σου η αγάπη με κρατάει.
Μες στη μαύρη μου τη μοίρα,
μέσα στον κατατρεγμό μου,
στήριγμά μου και ελπίδα
είσαι εσύ, ο άνθρωπός μου.
|
Mes sti mavri mu ti mira,
mésa ston katatregmó mu,
stírigmá mu ke elpída
ise esí, o ánthropós mu.
Kalosíni ke storgí
egó den ida sti zoí,
apó séna periméno na mu dósis,
san puláki sto voriá,
san dentrí stin pagoniá,
tha petháno, an mia méra me prodósis.
Mes sti mavri mu ti mira,
mésa ston katatregmó mu,
stírigmá mu ke elpída
ise esí, o ánthropós mu.
Stin pikrí mu ti zoí
pu me dérnun i keri
ke i bóres, san to érimo platáni,
den egnórisa chará,
ute ke tha zusa pia,
ma i dikí su i agápi me kratái.
Mes sti mavri mu ti mira,
mésa ston katatregmó mu,
stírigmá mu ke elpída
ise esí, o ánthropós mu.
|