Μικρούς μας βρήκε η ζωή, βατούς, μα τ’ όνειρο θεόρατους,
αιχμάλωτους στους ουρανούς στη φάρσα και τη φόρα τους.
Πάλλεται η φύση μας, διψάει, κι έχει ψυχή αξεπέραστη,
για έρωτες χρόνια τραγουδάει μα αργοπεθαίνει ανέραστη.
Όπου σταθεί κι όπου βρεθεί από παντού αβοήθητη,
απλώνει χέρια σαν σκορπιός και γίνεται ανήθικη.
Δεν ξέρω τι ν’ αρνηθώ, ποιο δάκρυ να πιω,
ποιο αλάλητο αηδόνι να ψάξω.
Παίρνει κι ισιώνει πια η εγγενής μου λόξα,
γλιστράω όπου φτύνω κι άλλη ψάχνω θεωρία,
σφιχτά τυλίγω στο λαιμό μου ουράνια τόξα,
με μετρονόμους ψυχής τηρώ κανόνες γιορτής,
μεταλλαγμένης φυλής…
Μέταλλα και γυαλιά στιλπνά, χρυσά στις πόρτες πόμολα,
Γυαλιστερά μυαλά, ομαλά, γεμάτα πάθη ανώμαλα.
Πόθους αλέγκρο έχω, μα με μπαλάντας τέμπο σέρνομαι,
εύκολα βρίσκω το προφίλ μα στο ανφάς μπερδεύομαι.
Η αγάπη έχει ανακωχές κι αργές στροφές αήττητες,
μα οι λεπτοδείκτες μου γυρνούν πια, με τρελές ταχύτητες .
Δεν ξέρω τι ν’ αρνηθώ, ποιο δάκρυ να πιω,
ποιο αλάλητο αηδόνι να ψάξω.
Παίρνει κι ισιώνει πια η εγγενής μου λόξα,
γλιστράω όπου φτύνω κι άλλη ψάχνω θεωρία,
σφιχτά τυλίγω στο λαιμό μου ουράνια τόξα,
με μετρονόμους ψυχής τηρώ κανόνες γιορτής,
μεταλλαγμένης φυλής…
Η δύση μου έχει ανατολές κι η ανάγκη μου περίσσευμα,
η πίστη μου έχει αναστολές κι η αλητεία μου θρήσκευμα.
Άρδην αλλάζω το σκοπό, με άλλες αρχές υφαίνομαι
και το κατώφλι μου περνώ, υπάρχω μόνο αν φαίνομαι.
|
Mikrus mas vríke i zoí, vatus, ma t’ óniro theóratus,
echmálotus stus uranus sti fársa ke ti fóra tus.
Pállete i físi mas, dipsái, ki échi psichí aksepérasti,
gia érotes chrónia tragudái ma argopetheni anérasti.
Όpu stathi ki ópu vrethi apó pantu avoíthiti,
aplóni chéria san skorpiós ke ginete aníthiki.
Den kséro ti n’ arnithó, pio dákri na pio,
pio alálito aidóni na psákso.
Perni ki isióni pia i engenís mu lóksa,
glistráo ópu ftíno ki álli psáchno theoría,
sfichtá tilígo sto lemó mu uránia tóksa,
me metronómus psichís tiró kanónes giortís,
metallagménis filís…
Métalla ke gialiá stilpná, chrisá stis pórtes pómola,
Gialisterá mialá, omalá, gemáta páthi anómala.
Póthus alégkro écho, ma me balántas tébo sérnome,
efkola vrísko to profíl ma sto anfás berdevome.
I agápi échi anakochés ki argés strofés aíttites,
ma i leptodiktes mu girnun pia, me trelés tachítites .
Den kséro ti n’ arnithó, pio dákri na pio,
pio alálito aidóni na psákso.
Perni ki isióni pia i engenís mu lóksa,
glistráo ópu ftíno ki álli psáchno theoría,
sfichtá tilígo sto lemó mu uránia tóksa,
me metronómus psichís tiró kanónes giortís,
metallagménis filís…
I dísi mu échi anatolés ki i anágki mu períssevma,
i písti mu échi anastolés ki i alitia mu thrískevma.
Άrdin allázo to skopó, me álles archés ifenome
ke to katófli mu pernó, ipárcho móno an fenome.
|