Μέσα στο πέλαγος π’ αδιάκοπα παλεύω
για να βρω κάπου ένα λιμάνι να σταθώ
το φως που ρίχνουν τα ματάκια σου γυρεύω
κι όπου μου δείχνουνε τυφλά ν’ ακολουθώ.
Είσαι ο φάρος της ζωής μου ο φωτεινός,
ένα λιμάνι που φουρτούνα δεν το πιάνει.
Κι αν το καράβι μου το δέρνει ο ωκεανός,
εγώ πιστεύω πως θ’ αράξω στο λιμάνι.
Κι αν οι φουρτούνες καταστρέψουν τ’ άλμπουρά μου
κι αν τα μελτέμια με πετάξουν ναυαγό,
θα συμμαζέψω ένα ένα τα όνειρά μου
για να`ρθω εκεί που μου φωτίζεις κι ας πνιγώ.
Ίσως εκεί που μου φωτίζεις να φουντάρω
και να μην έβρω τη γαλήνη πουθενά,
μα θα ‘χω πάντοτε εσένανε για φάρο
μες στα πελάγη της ζωής τα σκοτεινά.
|
Mésa sto pélagos p’ adiákopa palevo
gia na vro kápu éna limáni na stathó
to fos pu ríchnun ta matákia su girevo
ki ópu mu dichnune tiflá n’ akoluthó.
Ise o fáros tis zoís mu o fotinós,
éna limáni pu furtuna den to piáni.
Ki an to karávi mu to dérni o okeanós,
egó pistevo pos th’ arákso sto limáni.
Ki an i furtunes katastrépsun t’ álburá mu
ki an ta meltémia me petáksun nafagó,
tha simmazépso éna éna ta ónirá mu
gia na`rtho eki pu mu fotízis ki as pnigó.
Ίsos eki pu mu fotízis na funtáro
ke na min évro ti galíni puthená,
ma tha ‘cho pántote esénane gia fáro
mes sta pelági tis zoís ta skotiná.
|