|
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουν το ροδακινάκι
του παππού και της γιαγιάς.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουν τριαντάφυλλο γλυκό
με λαχτάρα να με φας.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα το λικεράκι
σ’ ένα κέρασμα καρδιάς.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα πιπέρι καυτερό
αλλά τώρα μη μασάς.
Λίγο κράτησε η ωραία εποχή,
τώρα μελαγχολώ, μα συνηθίζω.
Που ‘ναι εκείνη η ματιά η παιδική
όλο χρώματα τα μάτια να ζαλίζω.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα σοκολατίνα
η πηγή κάθε χαράς.
Κάποτε δεν ήμουνα εγώ,
ήμουνα μήλο επιτρεπτό
στον παράδεισο να πας.
Λίγο κράτησε η ωραία εποχή,
τώρα μελαγχολώ, μα συνηθίζω.
Που ‘ναι εκείνη η ματιά η παιδική
μόνο όταν με κοιτάς την ξαναβρίσκω.
|
Kápote den ímuna egó,
ímun to rodakináki
tu pappu ke tis giagiás.
Kápote den ímuna egó,
ímun triantáfillo glikó
me lachtára na me fas.
Kápote den ímuna egó,
ímuna to likeráki
s’ éna kérasma kardiás.
Kápote den ímuna egó,
ímuna pipéri kafteró
allá tóra mi masás.
Lígo krátise i orea epochí,
tóra melagcholó, ma sinithízo.
Pu ‘ne ekini i matiá i pedikí
ólo chrómata ta mátia na zalízo.
Kápote den ímuna egó,
ímuna sokolatína
i pigí káthe charás.
Kápote den ímuna egó,
ímuna mílo epitreptó
ston parádiso na pas.
Lígo krátise i orea epochí,
tóra melagcholó, ma sinithízo.
Pu ‘ne ekini i matiá i pedikí
móno ótan me kitás tin ksanavrísko.
|
