Σε ζωγραφίζω με τα θολά τα χρώματα του νου μου
μετά γλιστράς μέσα στο σώμα μου κι εγώ ξυπνάω
μέσα στ’ αγκάθια του βαθύτερου εαυτού μου σε ξαπλώνω
σ’ αγκαλιαζω, τις πληγές σου πάλι επουλώνω
1002 σημάδια
πως θα χαθώ για πάντα
Όλο σε σπρώχνω στις ολοσκότεινες του νου τις νύχτες
κι όλο σε σώζω, πάνω στο σώμα μου σε ξενυχτάω
πιες απ’ τα χείλια μου πικρά τραγούδια, σε σταυρώνω
σου φωνάζω σ’ αγαπάω μα πνίγεσαι στον πόνο
|
Se zografízo me ta tholá ta chrómata tu nu mu
metá glistrás mésa sto sóma mu ki egó ksipnáo
mésa st’ agkáthia tu vathíteru eaftu mu se ksaplóno
s’ agkaliazo, tis pligés su páli epulóno
1002 simádia
pos tha chathó gia pánta
Όlo se spróchno stis oloskótines tu nu tis níchtes
ki ólo se sózo, páno sto sóma mu se ksenichtáo
pies ap’ ta chilia mu pikrá tragudia, se stavróno
su fonázo s’ agapáo ma pnígese ston póno
|