|
Σε παίρνουνε τα καραβάνια
σε άλλους κόσμους σε γυρνούν
κι έχω μια θλίψη μια ορφάνια
μήπως δε μ`έχεις κατά νου.
Στις μακρινές σου αναζητήσεις
να έχεις πρίμο τον καιρό
κι όταν θα με επιθυμήσεις
να ξέρεις ότι θα ‘μαι εδώ.
Φωτιά να παίρνουνε οι νύχτες
την Αλεξάνδρεια να βρεις
κι όπως χορεύουνε οι σπίθες
στο παραμύθι τους να ζεις.
Χαράζει η μέρα στην αυλή μου
κι έχω μια αίσθηση γλυκιά
ότι ξημέρωσες μαζί μου
κι ότι με είχες αγκαλιά.
|
Se pernune ta karavánia
se állus kósmus se girnun
ki écho mia thlípsi mia orfánia
mípos de m`échis katá nu.
Stis makrinés su anazitísis
na échis prímo ton keró
ki ótan tha me epithimísis
na kséris óti tha ‘me edó.
Fotiá na pernune i níchtes
tin Aleksándria na vris
ki ópos chorevune i spíthes
sto paramíthi tus na zis.
Charázi i méra stin avlí mu
ki écho mia esthisi glikiá
óti ksiméroses mazí mu
ki óti me iches agkaliá.
|
