|
Τώρα που σ’ έχασα σε νιώθω πιο κοντά
τώρα που σ’ άφησα να φύγεις σαν σκιά
ποιους δρόμους πέρασες και από ποια στενά
μόνη σαν λύπη μόνη και σαν την ξενιτιά.
Ένα καράβι ήσουνα στον ουρανό
κι ήταν το σπίτι το δικό μου στεριανό
κι είχα κρασί για μένα και τον διπλανό
κι εσύ εγύρευες έναν ωκεανό.
Τίποτα πια δε μου θυμίζει τη ζωή
μόνο τα λόγια σου αγκάθι στην ψυχή
μου το ‘χες πει πως όταν φύγεις δε θα ‘ρθεις
ήσουνα θύελλα κι όχι σταγόνα της βροχής.
|
Tóra pu s’ échasa se niótho pio kontá
tóra pu s’ áfisa na fígis san skiá
pius drómus pérases ke apó pia stená
móni san lípi móni ke san tin ksenitiá.
Έna karávi ísuna ston uranó
ki ítan to spíti to dikó mu sterianó
ki icha krasí gia ména ke ton diplanó
ki esí egireves énan okeanó.
Típota pia de mu thimízi ti zoí
móno ta lógia su agkáthi stin psichí
mu to ‘ches pi pos ótan fígis de tha ‘rthis
ísuna thíella ki óchi stagóna tis vrochís.
|
