Στην αγκαλιά της θάλασσας
ο ήλιος έχει γείρει
και μια κοπέλα που πονά
στέκει στο παραθύρι.
Κι όλο τη θάλασσα κοιτά
γιατί η σκέψη της πετά
σ’ έναν καραβοκύρη.
Καράβια ταξιδιάρικα
που πάτε για τα ξένα
ή φέρτε την αγάπη μου
ή πάρτε με κι εμένα.
Το φεγγαράκι ολόγιομο
τη βόλτα του αρχίζει,
σαν φάρος μες στη θάλασσα
τους ναυτικούς φωτίζει.
Μα λαχταράει τη στεριά
του ταξιδιάρη η καρδιά
που όλο αρμενίζει.
Καράβια ταξιδιάρικα
που πάτε για τα ξένα
ή φέρτε την αγάπη μου
ή πάρτε με κι εμένα.
|
Stin agkaliá tis thálassas
o ílios échi giri
ke mia kopéla pu poná
stéki sto parathíri.
Ki ólo ti thálassa kitá
giatí i sképsi tis petá
s’ énan karavokíri.
Karávia taksidiárika
pu páte gia ta kséna
í férte tin agápi mu
í párte me ki eména.
To fengaráki ológiomo
ti vólta tu archízi,
san fáros mes sti thálassa
tus naftikus fotízi.
Ma lachtarái ti steriá
tu taksidiári i kardiá
pu ólo armenízi.
Karávia taksidiárika
pu páte gia ta kséna
í férte tin agápi mu
í párte me ki eména.
|