Εσύ στ’ αρχοντικά σου σκαλοπάτια
κι εγώ σ’ ένα υπόγειο βαθύ,
εσύ περνάς γλυκά κι ωραία χρόνια
κι εγώ με το μαράζι στην ψυχή,
εσύ περνάς γλυκά κι ωραία χρόνια
κι εγώ με το μαράζι στην ψυχή.
Η μοίρα η σκληρή πως τα `χει φέρει
εγώ να `χω καρδιά κι εσύ μαχαίρι,
εγώ να `χω καρδιά κι εσύ μαχαίρι,
κι απ’ το δικό σου χέρι να κοπώ.
Απ’ τα ψηλά κι ωραία σου παλάτια
θα φτάσεις στο υπόγειο αυτό,
υπάρχουν μόνο λίγα σκαλοπάτια
κι αν πέσεις, τα κυλάς σ’ ένα λεπτό,
υπάρχουν μόνο λίγα σκαλοπάτια
κι αν πέσεις, τα κυλάς σ’ ένα λεπτό.
Η μοίρα η σκληρή πως τα `χει φέρει
εγώ να `χω καρδιά κι εσύ μαχαίρι,
εγώ να `χω καρδιά κι εσύ μαχαίρι,
κι απ’ το δικό σου χέρι να κοπώ.
|
Esí st’ archontiká su skalopátia
ki egó s’ éna ipógio vathí,
esí pernás gliká ki orea chrónia
ki egó me to marázi stin psichí,
esí pernás gliká ki orea chrónia
ki egó me to marázi stin psichí.
I mira i sklirí pos ta `chi féri
egó na `cho kardiá ki esí macheri,
egó na `cho kardiá ki esí macheri,
ki ap’ to dikó su chéri na kopó.
Ap’ ta psilá ki orea su palátia
tha ftásis sto ipógio aftó,
ipárchun móno líga skalopátia
ki an pésis, ta kilás s’ éna leptó,
ipárchun móno líga skalopátia
ki an pésis, ta kilás s’ éna leptó.
I mira i sklirí pos ta `chi féri
egó na `cho kardiá ki esí macheri,
egó na `cho kardiá ki esí macheri,
ki ap’ to dikó su chéri na kopó.
|