Τα ’χω όλα μαζέψει κι η βαλίτσα έχει κλείσει
Αφού ψάχνω τη λύση δε θα μείνω εδώ
Παρελθόν δεν υπάρχει και το μέλλον δεν ξέρω
Νιώθω μόνο πως θέλω να εξαφανιστώ
Καταδικασμένοι στη φθορά του χρόνου
Του ατέλειωτου πόνου που κεντάει το κορμί
Καταδικασμένοι για να ζούμε στη λήθη
Η φωνή μας δεν πείθει κι έχει πέσει σιωπή
Χαμηλώνω το βλέμμα και σου δίνω το χέρι
Αλλά εσύ δεν υπάρχεις μυστική μου πνοή
Και κοιτάω να ξεφύγω για να συνεχίσω
Την παραφωνία που λέγεται ζωή
|
Ta ’cho óla mazépsi ki i valítsa échi klisi
Afu psáchno ti lísi de tha mino edó
Parelthón den ipárchi ke to méllon den kséro
Niótho móno pos thélo na eksafanistó
Katadikasméni sti fthorá tu chrónu
Tu atéliotu pónu pu kentái to kormí
Katadikasméni gia na zume sti líthi
I foní mas den pithi ki échi pési siopí
Chamilóno to vlémma ke su díno to chéri
Allá esí den ipárchis mistikí mu pnoí
Ke kitáo na ksefígo gia na sinechíso
Tin parafonía pu légete zoí
|