Η μοναξιά σου κρύωσε
τρυπάει τον ώμο,
ο χρόνος σου τελείωσε
μένεις στο δρόμο.
Σε παίρνουνε τα αίματα
γυμνό σε τρώνε,
σε κόβουνε τα βλέμματα
της νύχτας μόνε.
Φοράνε τζιν και κόβουν βόλτες
της εποχής μου οι καταδότες.
Πίνουν ποτά, μασάν παγάκια
φτύνουν γυαλιά μες τα τασάκια.
Και τα όνειρά σου
μες τα μάτια σε κοιτάζουν
και σέρνουν κάτι
πόθους γερασμένους.
Μοιάζουν γυναίκες
που τους ήρωες αγκαλιάζουν
και τους φορτώνουν
στα κρεβάτια ηττημένους.
Μα όταν θα κλείσεις, όταν θα τελειώσεις,
όταν διαβάσεις πολλά γραμμένα,
θα δεις πως όλα μπορούν να υπάρχουν
να συνεχίζουν χωρίς εσένα.
|
I monaksiá su kríose
tripái ton ómo,
o chrónos su teliose
ménis sto drómo.
Se pernune ta emata
gimnó se tróne,
se kóvune ta vlémmata
tis níchtas móne.
Foráne tzin ke kóvun vóltes
tis epochís mu i katadótes.
Pínun potá, masán pagákia
ftínun gialiá mes ta tasákia.
Ke ta ónirá su
mes ta mátia se kitázun
ke sérnun káti
póthus gerasménus.
Miázun ginekes
pu tus íroes agkaliázun
ke tus fortónun
sta krevátia ittiménus.
Ma ótan tha klisis, ótan tha teliósis,
ótan diavásis pollá gramména,
tha dis pos óla borun na ipárchun
na sinechízun chorís eséna.
|