Έκανα πέτρα την καρδιά να μη σε συγχωρήσω,
δόθηκα σ’ άλλους έρωτες, τον πόνο μου να σβήσω.
έφυγες κι ήσουν ήσυχη σαν άλλοτε πως θα ‘ρθω,
μα τώρα πια δε συγχωρώ, έχω καρδιά έναν βράχο.
Είσαι η ένοχη κι εγώ ο αθώος,
θα το φωνάξω δυνατά στην οικουμένη,
να μάθει όλος ο ντουνιάς
πως ήσουν μια παραστρατημένη.
Την ενοχή σου συγχωρώ, τη σκέψη σου δικάζω,
για την αχαριστία σου πικρά αναστενάζω,
όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις ευθύνη να μου ρίξεις,
θα ζεις με πόνο στην ψυχή, θα σε βαραίνουν τύψεις.
Είσαι η ένοχη κι εγώ ο αθώος,
θα το φωνάξω δυνατά στην οικουμένη,
να μάθει όλος ο ντουνιάς
πως ήσουν μια παραστρατημένη.
|
Έkana pétra tin kardiá na mi se sigchoríso,
dóthika s’ állus érotes, ton póno mu na svíso.
éfiges ki ísun ísichi san állote pos tha ‘rtho,
ma tóra pia de sigchoró, écho kardiá énan vrácho.
Ise i énochi ki egó o athóos,
tha to fonákso dinatá stin ikuméni,
na máthi ólos o ntuniás
pos ísun mia parastratiméni.
Tin enochí su sigchoró, ti sképsi su dikázo,
gia tin acharistía su pikrá anastenázo,
óso ki an psáksis de tha vris efthíni na mu ríksis,
tha zis me póno stin psichí, tha se varenun típsis.
Ise i énochi ki egó o athóos,
tha to fonákso dinatá stin ikuméni,
na máthi ólos o ntuniás
pos ísun mia parastratiméni.
|