Τι έχεις μάνα δυστυχισμένη,
κι όλο το Χάρο παρακαλείς;
Είν’ η καρδιά του σκληρή σαν πέτρα
κι ό,τι κι αν κάνεις δεν τον συγκινείς.
Πόσες μανούλες δεν έχουν κλάψει
μπροστά στο Χάρο γονατιστές;
Δεν είσαι η πρώτη εσύ μανούλα,
δε μας λυπάται όσο και να κλαις.
Πόσους μας πήρε από το σπίτι,
κοίταξε, μάνα, καταστροφή!
Μην περιμένεις από το Χάρο
φτώχεια κι ορφάνια για να λυπηθεί.
|
Ti échis mána distichisméni,
ki ólo to Cháro parakalis;
In’ i kardiá tu sklirí san pétra
ki ó,ti ki an kánis den ton sigkinis.
Póses manules den échun klápsi
brostá sto Cháro gonatistés;
Den ise i próti esí manula,
de mas lipáte óso ke na kles.
Pósus mas píre apó to spíti,
kitakse, mána, katastrofí!
Min periménis apó to Cháro
ftóchia ki orfánia gia na lipithi.
|