Έρωτας, ακάλεστος σ’ αυτό το σπίτι
έρχεται και φέρνει πάντα τόση λύπη.
Τι χτυπάει, για να ανοίξω σαν πληγή;
Κλείνω πόρτες κι ασφαλίζω,
μέσα μου όμως σ’ αντικρίζω
πως να μη νιώθω φόβο;
Όσες άμυνες κι αν έχω,
όσο μακριά κι αν φεύγω,
πως βρίσκεις πάλι στόχο;
Βρίσκεις πάλι στόχο.
Κατευθείαν καρδιά.
Έρωτας, ο τελευταίος επισκέπτης
λήστεψε και φεύγει, άξιος δραπέτης.
Μια τη γη τη σταματά, μια την κινεί.
|
Έrotas, akálestos s’ aftó to spíti
érchete ke férni pánta tósi lípi.
Ti chtipái, gia na anikso san pligí;
Klino pórtes ki asfalízo,
mésa mu ómos s’ antikrízo
pos na mi niótho fóvo;
Όses ámines ki an écho,
óso makriá ki an fevgo,
pos vrískis páli stócho;
Orískis páli stócho.
Katefthian kardiá.
Έrotas, o telefteos episképtis
lístepse ke fevgi, áksios drapétis.
Mia ti gi ti stamatá, mia tin kini.
|