|
Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς βαραίνει ο χρόνος
που πλησιάζω τώρα κι όλο στενεύει ο δρόμος.
κάπου ένα φως ανάβει, εγώ θ’ ακολουθήσω
μα το μισό εαυτό μου πάλι θ’ αφήσω πίσω.
Κάποτε είδα την αλήθεια ένα τρένο περιμένοντας
όμως χάθηκε στα βάθη του ορίζοντα χορεύοντας.
Μα πού έχω κάνει λάθος, τι άφησα στην τύχη
τα πιο γλυκά όνειρα μου πάντα κερδίζει η λήθη.
Πέρα από την ομίχλη ανοίγεται μια χώρα
μα τη μικρή αγκαλιά σου θα προτιμούσα τώρα.
Κάποτε είδα την αλήθεια ένα πλοίο περιμένοντας
όμως χάθηκε στα βάθη κάποιας θάλασσας χορεύοντας.
Μα το ξέρω πως στο τέλος κάθε πόθος, κάθε αγάπη
κάθε πόλη, κάθε δρόμος, κάθε όνειρο στο χάρτη.
Κάπου όλα γίνονται ένα, καθώς μικραίνει η μέρα.
Κάπου όλα γίνονται ένα, κάθε πόθος, κάθε αγάπη
κάθε πόλη, κάθε δρόμος, κάθε όνειρο στο χάρτη.
Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς στενεύει ο χρόνος
όσο πηγαίνω τώρα με κλείνει μέσα του ο δρόμος.
|
Kathós mikreni i méra, kathós vareni o chrónos
pu plisiázo tóra ki ólo stenevi o drómos.
kápu éna fos anávi, egó th’ akoluthíso
ma to misó eaftó mu páli th’ afíso píso.
Kápote ida tin alíthia éna tréno periménontas
ómos cháthike sta váthi tu orízonta chorevontas.
Ma pu écho káni láthos, ti áfisa stin tíchi
ta pio gliká ónira mu pánta kerdízi i líthi.
Péra apó tin omíchli anigete mia chóra
ma ti mikrí agkaliá su tha protimusa tóra.
Kápote ida tin alíthia éna plio periménontas
ómos cháthike sta váthi kápias thálassas chorevontas.
Ma to kséro pos sto télos káthe póthos, káthe agápi
káthe póli, káthe drómos, káthe óniro sto chárti.
Kápu óla ginonte éna, kathós mikreni i méra.
Kápu óla ginonte éna, káthe póthos, káthe agápi
káthe póli, káthe drómos, káthe óniro sto chárti.
Kathós mikreni i méra, kathós stenevi o chrónos
óso pigeno tóra me klini mésa tu o drómos.
|
