Έκλεισα το σπίτι με διπλά κλειδιά,
έκλεισα το στόμα κι είπα πιο πολλά,
έκλεισα τα μάτια, είδα πιο καλά,
όλη τη ζωή μου να κατρακυλά.
Και πού να ‘σαι εσύ, τέλος μου κι αρχή,
πού ‘σαι στη ζωή μου η ψυχή.
Πού να είσαι τώρα που σε θέλω πιο πολύ,
άφησα τη μπόρα κι είδα ανατολή.
Μου `χες πει μια μέρα με ζεστή φωνή,
από δω και πέρα θα `μαστε μαζί
και σ’ είχα πιστέψει, σα μικρό παιδί,
μα με μια σου λέξη μ’ έριξες στη γη.
Και πού να ‘σαι εσύ, τέλος μου κι αρχή,
πού ‘σαι στη ζωή μου η ψυχή.
Πού να είσαι τώρα που σε θέλω πιο πολύ,
άφησα τη μπόρα κι είδα ανατολή.
|
Έklisa to spíti me diplá klidiá,
éklisa to stóma ki ipa pio pollá,
éklisa ta mátia, ida pio kalá,
óli ti zoí mu na katrakilá.
Ke pu na ‘se esí, télos mu ki archí,
pu ‘se sti zoí mu i psichí.
Pu na ise tóra pu se thélo pio polí,
áfisa ti bóra ki ida anatolí.
Mu `ches pi mia méra me zestí foní,
apó do ke péra tha `maste mazí
ke s’ icha pistépsi, sa mikró pedí,
ma me mia su léksi m’ érikses sti gi.
Ke pu na ‘se esí, télos mu ki archí,
pu ‘se sti zoí mu i psichí.
Pu na ise tóra pu se thélo pio polí,
áfisa ti bóra ki ida anatolí.
|