Στη μοναξιά των καφενείων, κάτι Παρασκευές
Τα φιλαράκια μου τα μείον εξαργυρώνουν τις σιωπές
Φίλτρα γεμάτα τα τασάκια, σύστημα λόττο και προ πο
Δεν πάνε κάτω το φαρμάκια στης αγωνίας το ρυθμό
Στην μοναξιά των καφενείων, κάτι Παρασκευές
Στη δόξα των Πανιωνίων ο θολωμένος νες καφές
Στο βάθος η φωνή του Μέγκα κι αλλοίμονό μου σ’ αγαπώ
Όλοι μου λένε σήκω φεύγα, μα εγώ έχω κι άλλα να σου πω
Σεισμός και καταποντισμός κι εφτά με εννιά ο πόλεμος
Κι αυτή η ζωή τι σήμαινε, να μένει στο περίμενε
Σεισμός και καταποντισμός κι εφτά με εννιά ο πόλεμος
Μέρα τη νύχτα κάνουμε, νεκροί προτού πεθάνουμε
|
Sti monaksiá ton kafenion, káti Paraskevés
Ta filarákia mu ta mion eksargirónun tis siopés
Fíltra gemáta ta tasákia, sístima lótto ke pro po
Den páne káto to farmákia stis agonías to rithmó
Stin monaksiá ton kafenion, káti Paraskevés
Sti dóksa ton Panioníon o tholoménos nes kafés
Sto váthos i foní tu Mégka ki allimonó mu s’ agapó
Όli mu léne síko fevga, ma egó écho ki álla na su po
Sismós ke katapontismós ki eftá me enniá o pólemos
Ki aftí i zoí ti símene, na méni sto perímene
Sismós ke katapontismós ki eftá me enniá o pólemos
Méra ti níchta kánume, nekri protu pethánume
|