Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.
Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.
|
Ό,ti apó séna tóra échi mini
se mia fotografía tis stigmís
ine aftó pu den tolmun ta chili
s’ ekino to topío tis vrochís.
Όla mu len pos échis kiólas fígi
ki as lábi i kseniasiá tis ekdromís.
Esí ópu na pas, s’ ópio taksídi,
se láthos stási tha katevis.
Chrónia metá ke káto ap’ ti markíza
se vríka pu `rthes gia na mi vrachis,
ídia i vrochí ta mátia su ta gkríza
ma típota, ópos pánta, de tha pis.
Monácha egó rotó chorís elpída
pu ménis, pu kimáse ke pós zis,
ki esí pu kséris ósa i kategida
den échis káti gia na mu pis.
|