Κάτω απ’ το σύννεφο η μέρα αρχίζει
κι η λάσπη έφτασε ως την καρδιά.
Ο δρόμος άδικος με πόνο αρχίζει
και τ’ άστρα γίνανε μαύρα σκυλιά.
Για που τραβάμε μέσα στη μπόρα
και που θα βρούμε φλέβα βαθιά;
Τρόχος στο αίμα μου μέσα γυρίζει
και με ερημώνει πικρή φωτιά.
Άκουσε ύπνε μου, μη με κυκλώνεις,
ξέρω τη μοίρα μου και τα σκυλιά.
Με πας στη ρίζα σου να με σκεπάσεις
μ’ άδικα χώματα, μ’ άλλη θηλιά.
Κι αν πάρω, νύχτα μου, την ατραπό σου
που θα με βγάλει η λησμονιά;
Θα δεις, θα δέομαι στον ερχομό σου
τριμμένο μέταλλο μες στα νερά.
|
Káto ap’ to sínnefo i méra archízi
ki i láspi éftase os tin kardiá.
O drómos ádikos me póno archízi
ke t’ ástra ginane mavra skiliá.
Gia pu traváme mésa sti bóra
ke pu tha vrume fléva vathiá;
Tróchos sto ema mu mésa girízi
ke me erimóni pikrí fotiá.
Άkuse ípne mu, mi me kiklónis,
kséro ti mira mu ke ta skiliá.
Me pas sti ríza su na me skepásis
m’ ádika chómata, m’ álli thiliá.
Ki an páro, níchta mu, tin atrapó su
pu tha me vgáli i lismoniá;
Tha dis, tha déome ston erchomó su
trimméno métallo mes sta nerá.
|