Την πόρτα μόλις άνοιξες να φύγεις μακριά μου,
σε κοίταξα και ένιωσα πως πάγωσε η καρδιά μου,
δεν πίστευα στα μάτια μου όμως δεν ήταν ψέμα,
απόψε την αγάπη μας την έφτασες στο τέρμα.
Κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, μπροστά σου δάκρυσα εγώ
χωρίς σταλιά εγωισμό αφού σε χάνω και πονώ,
δεν είναι δάκρυα ντροπής μα ένα ξέσπασμα ψυχής,
κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, έτσι έχω μάθει ν’ αγαπώ.
Το τελευταίο σου φιλί έδωσες πριν να φύγεις,
του χωρισμού σου την πληγή πολύ βαθιά ανοίγεις,
δεν πίστευα στα λόγια σου όσο κι αν προσπαθούσα,
και εφιάλτης νόμιζα πως είναι αυτό που ζούσα.
Κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, μπροστά σου δάκρυσα εγώ
χωρίς σταλιά εγωισμό αφού σε χάνω και πονώ,
δεν είναι δάκρυα ντροπής μα ένα ξέσπασμα ψυχής,
κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, έτσι έχω μάθει ν’ αγαπώ.
|
Tin pórta mólis ánikses na fígis makriá mu,
se kitaksa ke éniosa pos págose i kardiá mu,
den písteva sta mátia mu ómos den ítan pséma,
apópse tin agápi mas tin éftases sto térma.
Ki an ime ántras, ti m’ aftó, brostá su dákrisa egó
chorís staliá egismó afu se cháno ke ponó,
den ine dákria ntropís ma éna kséspasma psichís,
ki an ime ántras, ti m’ aftó, étsi écho máthi n’ agapó.
To telefteo su filí édoses prin na fígis,
tu chorismu su tin pligí polí vathiá anigis,
den písteva sta lógia su óso ki an prospathusa,
ke efiáltis nómiza pos ine aftó pu zusa.
Ki an ime ántras, ti m’ aftó, brostá su dákrisa egó
chorís staliá egismó afu se cháno ke ponó,
den ine dákria ntropís ma éna kséspasma psichís,
ki an ime ántras, ti m’ aftó, étsi écho máthi n’ agapó.
|