Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.
Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούνε
αχ τα μάτια σου,
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούνε
αχ τα μάτια σου.
Μάτια παραπονεμένα
μάτια που ‘σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.
|
Ki an ta mátia su den klene
échun trópo ke mu léne
gia ton póno pu ponun.
M’ éna vlémma lipiméno
prinó sinnefiasméno
gia tin ániksi rotun.
Me kitázun mu milun ke aporune
ach ta mátia su,
gia ta ónira pu káname rotune
ach ta mátia su.
Mátia paraponeména
mátia pu ‘saste gia ména
thálasses ipomonís,
me klostules asiménies
pléko tis krifés sas énnies
se tragudi tis zoís.
|