Ήταν βραδάκι
και το χώμα μύριζε βροχή
και το φεγγάρι είχε χυθεί
να μας σκεπάσει
Είπες θα φύγω
κι αν τώρα νιώσεις παγωνιά
προτού χαθώ απ’ τη γωνιά
θα ‘χεις ξεχάσει
Κι εγώ δε μίλησα
μόνο σε φίλησα
βουβά;
Κι όλα τελειώσανε
μα δε στεγνώσανε
τα δάκρυά μου από ‘κείνη τη βραδιά
Ήταν βραδάκι
κι από το δάκρυ γέρναν τα κλαριά
κι εσύ στον δρόμο μια σκιά
και με κοιτούσες
Είπες θα φύγω
το τέλος έφτασε πικρό
μα θα θυμάμαι τον καιρό που μ’ αγαπούσες
|
Ήtan vradáki
ke to chóma mírize vrochí
ke to fengári iche chithi
na mas skepási
Ipes tha fígo
ki an tóra niósis pagoniá
protu chathó ap’ ti goniá
tha ‘chis ksechási
Ki egó de mílisa
móno se fílisa
vuvá;
Ki óla teliósane
ma de stegnósane
ta dákriá mu apó ‘kini ti vradiá
Ήtan vradáki
ki apó to dákri gérnan ta klariá
ki esí ston drómo mia skiá
ke me kituses
Ipes tha fígo
to télos éftase pikró
ma tha thimáme ton keró pu m’ agapuses
|