|
Μου λες πως φτάνει, φταίει η αγάπη,
μα στην αγάπη πάντα επιστρέφεις,
ζητάς συγγνώμη κι όμως, ακόμη
πάλι μέσα σου παλεύεις.
Κι εγώ ρωτάω, ρωτάω, ρωτάω
πως ο έρωτας τα καταφέρνει,
κι όλο γελάω, γελάω, γελάω,
σαν παιδί που δεν καταλαβαίνει.
Πετάς στα ύψη κι όταν σου λείψει
αυτή η αγάπη, τότε με θυμάσαι,
και τι να κάνω, τι παραπάνω,
μια ζωή μαζί μου θα `σαι.
Κι εγώ ρωτάω, ρωτάω, ρωτάω
πως ο έρωτας τα καταφέρνει,
κι όλο γελάω, γελάω, γελάω,
σαν παιδί που δεν καταλαβαίνει.
|
Mu les pos ftáni, ftei i agápi,
ma stin agápi pánta epistréfis,
zitás singnómi ki ómos, akómi
páli mésa su palevis.
Ki egó rotáo, rotáo, rotáo
pos o érotas ta kataférni,
ki ólo geláo, geláo, geláo,
san pedí pu den katalaveni.
Petás sta ípsi ki ótan su lipsi
aftí i agápi, tóte me thimáse,
ke ti na káno, ti parapáno,
mia zoí mazí mu tha `se.
Ki egó rotáo, rotáo, rotáo
pos o érotas ta kataférni,
ki ólo geláo, geláo, geláo,
san pedí pu den katalaveni.
|
