Πόσες μέρες, πόσες νύχτες, πόσες Κυριακές
στέναζε η κάμαρά μας απ’ τις αγκαλιές
και χαμήλωνε το φως και μας έλιων’ ο καημός
και σταμάταγε το χρόνο κι ο Θεός.
Κι έλεγες η αγάπη μας θα ζήσει
κι έλεγες μέχρι η γη να σταματήσει
κι έλεγες δε θα σ’ αρνηθώ ποτέ μου
κι έλεγες, τι δεν έλεγες Χριστέ μου
κι έλεγες.
Γέμιζαν τα δυο σου μάτια δάκρυα από χαρά
κι όλο φτιάχναμε παλάτια κι όνειρα τρελά
και χαμήλωνε το φως και μας έλιων’ ο καημός
και σταμάταγε το χρόνο κι ο Θεός.
|
Póses méres, póses níchtes, póses Kiriakés
sténaze i kámará mas ap’ tis agkaliés
ke chamílone to fos ke mas élion’ o kaimós
ke stamátage to chróno ki o Theós.
Ki éleges i agápi mas tha zísi
ki éleges méchri i gi na stamatísi
ki éleges de tha s’ arnithó poté mu
ki éleges, ti den éleges Christé mu
ki éleges.
Gemizan ta dio su mátia dákria apó chará
ki ólo ftiáchname palátia ki ónira trelá
ke chamílone to fos ke mas élion’ o kaimós
ke stamátage to chróno ki o Theós.
|