|
Ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ
έμαθα την αγάπη σου να ζω
κρατιέμαι απ’ του ονείρου μου την άκρη
κι έξω από την αλήθεια
μέσα στα παραμύθια σου πετώ
Κι έχεις τον τρόπο
να με τρελαίνεις
να με σκοτώνεις
να μ’ ανασταίνεις
και σαν σκιά
σ’ ότι κι αν κάνεις
μαζί με παίρνεις
Kι έχεις τον τρόπο
να με τρελαίνεις
να με σκοτώνεις
να μ’ ανασταίνεις
και σαν μωρό
στις αμαρτίες σου σ’ ακολουθώ
Τη μια βλέπω σωστά την άλλη λάθος
και πέφτω απ’ τη λύπη στη χαρά
η φυλακή μου έγινε το πάθος
η δύναμή μου όλη
χάνεται στη δική σου αγκαλιά
|
Anámesa sto gélio ke sto dákri
ématha tin agápi su na zo
kratiéme ap’ tu oniru mu tin ákri
ki ékso apó tin alíthia
mésa sta paramíthia su petó
Ki échis ton trópo
na me trelenis
na me skotónis
na m’ anastenis
ke san skiá
s’ óti ki an kánis
mazí me pernis
Ki échis ton trópo
na me trelenis
na me skotónis
na m’ anastenis
ke san moró
stis amartíes su s’ akoluthó
Ti mia vlépo sostá tin álli láthos
ke péfto ap’ ti lípi sti chará
i filakí mu égine to páthos
i dínamí mu óli
chánete sti dikí su agkaliá
|
