Φτάσαμε κι απόψε στου καημού την ώρα
πως να φύγω τώρα πως να σ’ αρνηθώ
Μια σκουριά για θαύμα κι ένα φως κηλίδα
άστραψε και σ’ είδα πριν σε θυμηθώ
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Τις φωνές που πνίγει
Για να αντέχουν λίγοι
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Κι ήταν που κοιτούσες όλα αυτά που σβήνουν
τι μπορούν να γίνουν μ’ ένα “σ’ αγαπώ”
Φτάσαμε κι απόψε στη στροφή του δρόμου
σαν ταινία τρόμου που δε θες να δω
Μια ζωή χαμένη μ’ ένα λάθος βέλος
Κι άρχιζα απ’ το τέλος το σκοτάδι αυτό
|
Ftásame ki apópse stu kaimu tin óra
pos na fígo tóra pos na s’ arnithó
Mia skuriá gia thafma ki éna fos kilída
ástrapse ke s’ ida prin se thimithó
Ki ítan pánta i níchta
Tis fonés pu pnígi
Gia na antéchun lígi
Ki ítan pánta i níchta
Ki ítan pu kituses óla aftá pu svínun
ti borun na ginun m’ éna “s’ agapó”
Ftásame ki apópse sti strofí tu drómu
san tenía trómu pu de thes na do
Mia zoí chaméni m’ éna láthos vélos
Ki árchiza ap’ to télos to skotádi aftó
|