Μικρά πετράδια είμαστε
του δρόμου χαλικάκια,
άλλοι μας λεν’ πεντόβολα
και άλλοι κισκιντάκια.
Ανάμεσα στα δάχτυλα
σαν τη βροχή γλιστράμε
κι άλλες φορές θυμώνουμε
και σαν πουλιά πετάμε.
Δεν μας πάνε εμάς τα γκρίζα,
έχουμε αρχαία ρίζα
και αρχαία χρώματα.
Στο Βυζάντιο καλαλάτσια,
πιο παλιά πεντέλιθα
μας φωνάζαν και χαράζαν
πάνω μας ονόματα.
Μικρά πετράδια είμαστε
και πάμε χέρι χέρι,
εμείς στη γη το βρήκαμε
το τυχερό αστέρι.
Πολλοί μας ρίχνουν στο χορό
μα λίγοι μας κερδίζουν,
άλλοι σκοτώνουν τον καιρό
κι άλλοι μας βασανίζουν.
|
Mikrá petrádia imaste
tu drómu chalikákia,
álli mas len’ pentóvola
ke álli kiskintákia.
Anámesa sta dáchtila
san ti vrochí glistráme
ki álles forés thimónume
ke san puliá petáme.
Den mas páne emás ta gkríza,
échume archea ríza
ke archea chrómata.
Sto Oizántio kalalátsia,
pio paliá pentélitha
mas fonázan ke charázan
páno mas onómata.
Mikrá petrádia imaste
ke páme chéri chéri,
emis sti gi to vríkame
to ticheró astéri.
Polli mas ríchnun sto choró
ma lígi mas kerdízun,
álli skotónun ton keró
ki álli mas vasanízun.
|