Ξαφνικά όπως καθόμουν στο μπαλκόνι
σ’ είδα τυχαία να περνάς με κάποιον άλλον
φαίνεται πια, πως στη ζωή δεν είσαι μόνη
αλλά βιώνεις έναν έρωτα μεγάλο.
Και τότε μπήκα μες το σπίτι μου κρυφά
για να πληρώσω την αγάπη ακριβά
Κλείνω τις κουρτίνες
να μην αντικρίζω
τις στιγμές εκείνες
που τον αγκαλιάζεις
Σβήνω όλα τα φώτα
μόνος να δακρύζω
και ν’ ακούω σαν πρώτα,
τ’ άστρα να μου τάζεις
Πληγώθηκα που περπατούσες χέρι χέρι
μ’ έναν άγνωστο μπροστά απ’ τη γειτονιά μου
Αυτή η εικόνα, θεέ μου, έγινε μαχαίρι
και πήγα μέσα για να κλάψω στη γωνιά μου
Σιγά σιγά έκλεισα το παράθυρό μου
κι έψαξα μέσα στα συντρίμμια τ’ όνειρο μου
|
Ksafniká ópos kathómun sto balkóni
s’ ida tichea na pernás me kápion állon
fenete pia, pos sti zoí den ise móni
allá viónis énan érota megálo.
Ke tóte bíka mes to spíti mu krifá
gia na pliróso tin agápi akrivá
Klino tis kurtínes
na min antikrízo
tis stigmés ekines
pu ton agkaliázis
Svíno óla ta fóta
mónos na dakrízo
ke n’ akuo san próta,
t’ ástra na mu tázis
Pligóthika pu perpatuses chéri chéri
m’ énan ágnosto brostá ap’ ti gitoniá mu
Aftí i ikóna, theé mu, égine macheri
ke píga mésa gia na klápso sti goniá mu
Sigá sigá éklisa to paráthiró mu
ki épsaksa mésa sta sintrímmia t’ óniro mu
|