|
Έλα φίλα με στο στόμα
όπως η βροχή το χώμα…
Πότισέ με τη δροσιά σου
κάνε με δικιά σου…
Μια φορά να σε φιλήσω
το άρωμά σου να τρυγήσω
στην καρδιά που `χει διψάσει
μια φορά θα φτάσει…
Έλα φίλα με κι ανθίζει πάλι η ζωή
κέρνα και τον κόσμο μια γουλιά να πιει…
Έλα φίλα με κι ο δρόμος είναι ανοιχτός
αγκαλιά μεγάλη σαν ωκεανός…
Σαν περνάς ο κόσμος μοιάζει
άσπρη μέρα που χαράζει
το ποτήρι μου γεμίζω
όταν σ’ αντικρίζω…
Μια στιγμούλα σε κρατάω
και το θάνατο ξεχνάω
Είσαι φως που με φωτίζει
ίσιος που δροσίζει…
Οι ψυχές που λαχταράνε
να ανταμωθούν…
δεν φοβούνται πόνο
όταν χωριστούν…
Έλα γίνε ουρανός μου
κάνε με νυχτιά
και άναψέ μου τ’ άστρα
βάλε μου φωτιά…
|
Έla fíla me sto stóma
ópos i vrochí to chóma…
Pótisé me ti drosiá su
káne me dikiá su…
Mia forá na se filíso
to áromá su na trigíso
stin kardiá pu `chi dipsási
mia forá tha ftási…
Έla fíla me ki anthízi páli i zoí
kérna ke ton kósmo mia guliá na pii…
Έla fíla me ki o drómos ine anichtós
agkaliá megáli san okeanós…
San pernás o kósmos miázi
áspri méra pu charázi
to potíri mu gemízo
ótan s’ antikrízo…
Mia stigmula se kratáo
ke to thánato ksechnáo
Ise fos pu me fotízi
ísios pu drosízi…
I psichés pu lachtaráne
na antamothun…
den fovunte póno
ótan choristun…
Έla gine uranós mu
káne me nichtiá
ke ánapsé mu t’ ástra
vále mu fotiá…
|
