|
Κλωστές τα μαλλιά σου σπασμένης κιθάρας
Και μέσα σου λάμπουν αγάπες παλιές
Κι αυτά τα τραγούδια που ακούς της δεκάρας
Τη δόξα σου κρύβουν γι’ αυτό δεν τα λες
Στους δρόμους ακόμη κοιμούνται αλήτες
Με δέκα ουρανούς και φωτιές αγκαλιά
Κι εσύ την καρδιά μου κλειδώνεις με σύρτες
Μη μπουν τα φεγγάρια και γίνουν φιλιά
Θα σε βρω μια μέρα στις μέρες του κόσμου
Που δίχως μεγάφωνα ακούς τη ζωή
Να γίνεις σημαία και φως κι οδηγός μου
Και να ‘χω το πρώτο σου πάλι φιλί
Στους δρόμους ακόμη κοιμούνται αλήτες
Με δέκα ουρανούς και φωτιές αγκαλιά
Κι εσύ την καρδιά μου κλειδώνεις με σύρτες
Μη μπουν τα φεγγάρια και γίνουν φιλιά
|
Klostés ta malliá su spasménis kitháras
Ke mésa su lábun agápes paliés
Ki aftá ta tragudia pu akus tis dekáras
Ti dóksa su krívun gi’ aftó den ta les
Stus drómus akómi kimunte alítes
Me déka uranus ke fotiés agkaliá
Ki esí tin kardiá mu klidónis me sírtes
Mi bun ta fengária ke ginun filiá
Tha se vro mia méra stis méres tu kósmu
Pu díchos megáfona akus ti zoí
Na ginis simea ke fos ki odigós mu
Ke na ‘cho to próto su páli filí
Stus drómus akómi kimunte alítes
Me déka uranus ke fotiés agkaliá
Ki esí tin kardiá mu klidónis me sírtes
Mi bun ta fengária ke ginun filiá
|
