|
Κοιμήσου φεγγαρένια μου, στης θάλασσας το κύμα
κι αν σ’ αγαπώ, χωρίς σκοπό δε στο ‘πα, κι είναι κρίμα
Κοιμήσου φεγγαρένια μου, και μες στα όνειρά σου
να ‘χεις τον ήλιο οδηγό και τ’ άστρα συντροφιά σου
Διαμαντικά, χρυσαφικά στα πόδια σου κυρά μου
του κόσμου όλα τα καλά, τα ρίχνω μέσα στην ποδιά
Διαμαντικά, χρυσαφικά την Πούλια δαχτυλίδι
σου τάζω, για να μ’ αγαπάς, να μ’ έχεις για στολίδι.
Μωρό μου, σ’ αποκοίμισα με χίλια καρδιοχτύπια
το ρόδο θρέφει η Άνοιξη, τον έρωτα η αγρύπνια
κι απά στο μαξιλάρι σου έριξα την καρδιά μου
νανούρισμα οι ανάσες μου, δρόμος τα μυστικά μου
|
Kimísu fengarénia mu, stis thálassas to kíma
ki an s’ agapó, chorís skopó de sto ‘pa, ki ine kríma
Kimísu fengarénia mu, ke mes sta ónirá su
na ‘chis ton ílio odigó ke t’ ástra sintrofiá su
Diamantiká, chrisafiká sta pódia su kirá mu
tu kósmu óla ta kalá, ta ríchno mésa stin podiá
Diamantiká, chrisafiká tin Pulia dachtilídi
su tázo, gia na m’ agapás, na m’ échis gia stolídi.
Moró mu, s’ apokimisa me chília kardiochtípia
to ródo thréfi i Άniksi, ton érota i agrípnia
ki apá sto maksilári su ériksa tin kardiá mu
nanurisma i anáses mu, drómos ta mistiká mu
|
