Κοίταξέ με δε μιλάω
με τα μάτια σε ρωτάω
αν συνήθεια έχω γίνει
και στα ίδια έχω μείνει
Κράτησέ με δεν αντέχω
τη μορφή σου να μη βλέπω
κράτησέ με σ’ αγαπάω
ξέρω να σε συγχωράω
Πες πως ψέματα μου είπες
όλες αυτές τις νύχτες και πάλι με ζητάς
Πες πως πάντα κάτι μένει
κι αυτό ξανά μας δένει αν ξέρεις ν’ αγαπάς
Κοίταξε με δε μιλάω
με τα μάτια σε ρωτάω
αν υπάρχω στ’ όνειρό σου
είμαι εγώ το φυλαχτό σου
Άγγιξέ με μ’ ένα βλέμμα
να σε νιώθω ως το τέρμα
κράτησέ με σ’ αγαπάω
ξέρω να σε συγχωράω
Πες πως ψέματα μου είπες
όλες αυτές τις νύχτες και πάλι με ζητάς
Πες πως πάντα κάτι μένει
κι αυτό ξανά μας δένει αν ξέρεις ν’ αγαπάς
|
Kitaksé me de miláo
me ta mátia se rotáo
an siníthia écho gini
ke sta ídia écho mini
Krátisé me den antécho
ti morfí su na mi vlépo
krátisé me s’ agapáo
kséro na se sigchoráo
Pes pos psémata mu ipes
óles aftés tis níchtes ke páli me zitás
Pes pos pánta káti méni
ki aftó ksaná mas déni an kséris n’ agapás
Kitakse me de miláo
me ta mátia se rotáo
an ipárcho st’ óniró su
ime egó to filachtó su
Άngiksé me m’ éna vlémma
na se niótho os to térma
krátisé me s’ agapáo
kséro na se sigchoráo
Pes pos psémata mu ipes
óles aftés tis níchtes ke páli me zitás
Pes pos pánta káti méni
ki aftó ksaná mas déni an kséris n’ agapás
|