Ένας κακός βοριάς μαστιγωτής
μέσα στη νύχτα κατεβαίνει απ’ τη Ροδόπη
και μ’ ένα φόβο σε ξυπνάει για να δεις
πόσο αλλάξαν οι καιροί και οι ανθρώποι.
Και τ’ απογεύματα στα τούρκικα στενά
ένα γραμμόφωνο να κλαίει για τα μεράκια
χαμένα χρόνια που δεν έρχονται ξανά
χαμένα βήματα στα έρημα σοκάκια.
Κομοτηνή, Κομοτηνή
φωνή σβησμένη απ’ τη βροχή κι απ’ τις αρβύλες
λησμονημένη και γυμνή
κοιτάς το αύριο κρυφά πίσω απ’ τις γρίλιες
|
Έnas kakós voriás mastigotís
mésa sti níchta kateveni ap’ ti Rodópi
ke m’ éna fóvo se ksipnái gia na dis
póso alláksan i keri ke i anthrópi.
Ke t’ apogevmata sta turkika stená
éna grammófono na klei gia ta merákia
chaména chrónia pu den érchonte ksaná
chaména vímata sta érima sokákia.
Komotiní, Komotiní
foní svisméni ap’ ti vrochí ki ap’ tis arvíles
lismoniméni ke gimní
kitás to avrio krifá píso ap’ tis grílies
|