Λέω πως σε ξέχασα,
απ’ το μυαλό μου σ’ έβγαλα.
Σαν τρελός σε ήθελα,
κι όμως σε αρνήθηκα.
Κι αν έχω κάψει ότι σε θυμίζει,
κι αν έχουν κλείσει τις καρδιάς μου οι πληγές,
πάντα σε γυρνάει κάτι απ’ το χτες.
Κι αν έχω σβήσει όλα τα σημάδια,
κι αν δεν υπάρχεις στη ψυχή μου πουθενά,
ξέρω κατά βάθος κάπου με πονά.
Ότι είμαι μόνος μου,
και με λειώνει ο πόνος μου,
έρημος ο δρόμος μου,
άδειος και εγώ.
Τίποτα δεν έσβησε,
τίποτα δε γέμισε
τα κενά που άφησες.
Κόπηκα στα δυο.
Λέω πως ηρέμησα,
κι έπνιξα όσα ένοιωσα,
δε στεναχωρήθηκα,
πάλι σε αρνήθηκα.
Κι αν έχω σβήσει όλα τα σημάδια,
κι αν δεν υπάρχεις στη ψυχή μου πουθενά,
ξέρω κατά βάθος κάπου με πονά.
Ότι είμαι μόνος μου,
και με λειώνει ο πόνος μου,
έρημος ο δρόμος μου,
άδειος και εγώ.
|
Léo pos se kséchasa,
ap’ to mialó mu s’ évgala.
San trelós se íthela,
ki ómos se arníthika.
Ki an écho kápsi óti se thimízi,
ki an échun klisi tis kardiás mu i pligés,
pánta se girnái káti ap’ to chtes.
Ki an écho svísi óla ta simádia,
ki an den ipárchis sti psichí mu puthená,
kséro katá váthos kápu me poná.
Όti ime mónos mu,
ke me lióni o pónos mu,
érimos o drómos mu,
ádios ke egó.
Típota den ésvise,
típota de gémise
ta kená pu áfises.
Kópika sta dio.
Léo pos irémisa,
ki épniksa ósa éniosa,
de stenachoríthika,
páli se arníthika.
Ki an écho svísi óla ta simádia,
ki an den ipárchis sti psichí mu puthená,
kséro katá váthos kápu me poná.
Όti ime mónos mu,
ke me lióni o pónos mu,
érimos o drómos mu,
ádios ke egó.
|