Το κρασί δε με μεθάει όσο και να πιω
κράσο πίνω κι είμαι εντάξει όπου κι αν βρεθώ
το πρωί σαν κολατσίσω πίνω μιαν οκά
κι άλλη μια το μεσημέρι θέλω τακτικά
Τέσσερις μισές το βράδυ πρέπει για να πιω
να `ρθω να σου πω γκρινιάρα πόσο σ’ αγαπώ
Δεν ειν’ πολύ, όχι! δεν ειν’ πολύ
κάνω κέφι και πετάω σαν το πουλί
Τα κορόιδα που δεν ξέρουν να γλεντήσουνε
θέλνε με τις λουκουμάδες να μεθύσουνε
και στο δρόμο σαν με δούνε, με πειράζουνε
κράσο ο ένας, κράσο ο άλλος μου φωνάζουνε
Μα εγώ θα πίνω κράσο κούκλα μου χρυσή
δεν φοβούμαι για να σκάσω από το κρασί
Δεν ειν’ πολύ, όχι! δεν ειν’ πολύ
κάνω κέφι και πετάω σαν το πουλί
|
To krasí de me methái óso ke na pio
kráso píno ki ime entáksi ópu ki an vrethó
to pri san kolatsíso píno mian oká
ki álli mia to mesiméri thélo taktiká
Tésseris misés to vrádi prépi gia na pio
na `rtho na su po gkriniára póso s’ agapó
Den in’ polí, óchi! den in’ polí
káno kéfi ke petáo san to pulí
Ta koróida pu den ksérun na glentísune
thélne me tis lukumádes na methísune
ke sto drómo san me dune, me pirázune
kráso o énas, kráso o állos mu fonázune
Ma egó tha píno kráso kukla mu chrisí
den fovume gia na skáso apó to krasí
Den in’ polí, óchi! den in’ polí
káno kéfi ke petáo san to pulí
|