|
Να ζω μακριά σου είν’ αδύνατο,
χωρίς ουσία και ασήμαντο,
μακριά σου η νύχτα αγεφύρωτη
κι εγώ μια πόλη ανοχύρωτη…
Χωρίς εσένα είν’ αδιάφορα
τα όνειρά μου και στενάχωρα,
να μη σε έχω είν’ αφόρητο,
μεγάλο λάθος κι ασυγχώρητο!
Κράτα με κοντά σου μια ζωή ένα σου να γίνομαι,
κάνε τα φιλιά σου φυλακή μέσα τους να κλείνομαι,
κράτα με κοντά σου τις στιγμές που όλα με πληγώνουνε
λόγια της αγάπης να μου λες για να με λυτρώνουνε!
Μαζί σου θέλω να’ μαι μόνιμα
για να μου δίνεις κάποιο νόημα,
ν’ αγγίζεις όλες τις αισθήσεις μου
και να ελέγχεις τις κινήσεις μου!
|
Na zo makriá su in’ adínato,
chorís usía ke asímanto,
makriá su i níchta agefíroti
ki egó mia póli anochíroti…
Chorís eséna in’ adiáfora
ta ónirá mu ke stenáchora,
na mi se écho in’ afórito,
megálo láthos ki asigchórito!
Kráta me kontá su mia zoí éna su na ginome,
káne ta filiá su filakí mésa tus na klinome,
kráta me kontá su tis stigmés pu óla me pligónune
lógia tis agápis na mu les gia na me litrónune!
Mazí su thélo na’ me mónima
gia na mu dínis kápio nóima,
n’ angizis óles tis esthísis mu
ke na elégchis tis kinísis mu!
|
