Εγώ περνούσα κι είπα να πιω ένα ποτό,
να πω μια καλησπέρα και να φύγω
κι εσύ με καλοπιάνεις σαν σπάνιο φυτό
και κλείνεις την παγίδα λίγο λίγο.
Μη με πιάνεις!
Κρατάω μαχαίρι, θα κοπείς
μια γκόμενα περιωπής
πας να ξεκάνεις;
Μη με πιάνεις!
Εγώ δεν είμαι κανενός
είμαι ο ήχος ο αχνός
της πορσελάνης.
Γιατί τα ξέρω όλα, τα πριν και τα μετά
και το ‘χω δει το έργο ως το τέλος:
Εγώ μια Δυσδαιμόνα στα πόδια σου μπροστά
και συ και Πλέι μπόυ και Οθέλος.
|
Egó pernusa ki ipa na pio éna potó,
na po mia kalispéra ke na fígo
ki esí me kalopiánis san spánio fitó
ke klinis tin pagida lígo lígo.
Mi me piánis!
Kratáo macheri, tha kopis
mia gkómena periopís
pas na ksekánis;
Mi me piánis!
Egó den ime kanenós
ime o íchos o achnós
tis porselánis.
Giatí ta kséro óla, ta prin ke ta metá
ke to ‘cho di to érgo os to télos:
Egó mia Disdemóna sta pódia su brostá
ke si ke Pléi bói ke Othélos.
|