|
Δεν την μπορώ τη μοναξιά
που δίπλα σου με ξεγελά
γι’ αυτό πρέπει να φύγω
Κλείσε τα μάτια να χαρείς
τη μέρα τούτη μη με δεις
την πόρτα που θα κλείνω
Κι εγώ κρατάω τα παλιά
σαν του ζωγράφου πινελιά
που ο χρόνος δεν την σβήνει
δώσ’ μου μονάχα μια στιγμή
για να φωτίσω τη σκηνή
που πίσω μου θα μείνει
Άσ’ το τηλέφωνο κλειστό
μην κατά λάθος είμαι εγώ
την ώρα που βραδιάζει
Στον εαυτό μου λέω πως
πως άλλαξες και αριθμό
μα μένα δε με νοιάζει
Κι εγώ κρατάω τα παλιά
σαν του ζωγράφου πινελιά
που ο χρόνος δεν την σβήνει
δώσ’ μου μονάχα μια στιγμή
για να φωτίσω τη σκηνή
που πίσω μου θα μείνει
|
Den tin boró ti monaksiá
pu dípla su me ksegelá
gi’ aftó prépi na fígo
Klise ta mátia na charis
ti méra tuti mi me dis
tin pórta pu tha klino
Ki egó kratáo ta paliá
san tu zográfu pineliá
pu o chrónos den tin svíni
dós’ mu monácha mia stigmí
gia na fotíso ti skiní
pu píso mu tha mini
Άs’ to tiléfono klistó
min katá láthos ime egó
tin óra pu vradiázi
Ston eaftó mu léo pos
pos állakses ke arithmó
ma ména de me niázi
Ki egó kratáo ta paliá
san tu zográfu pineliá
pu o chrónos den tin svíni
dós’ mu monácha mia stigmí
gia na fotíso ti skiní
pu píso mu tha mini
|
