Κοιμάται τώρα η Μανόν
στη βασιλεία των ουρανών
κι η Άλμα πάνω στο κρεβάτι
θυμάται μ’ άγρυπνο το μάτι
παύσεις, διαστήματα και ήχους
καμπύλες, άξονες και τοίχους.
Όλα βουλιάξανε στη δόξα
σα μυθικά ουράνια τόξα
όμως εγώ θα βγαίνω μόνη
στης νύχτας τ’ άχαρο μπαλκόνι
να δω μακριά στους γαλαξίες
ανυπεράσπιστες αξίες
ν’ ακούσω πάλι μια βραδιά
τραγούδια για νεκρά παιδιά
και κάτω απ’ τ’ ουρανού τ’ ασήμι
κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη.
Βάλτερ, Γουσταύε, Άλμπαν, φίλοι
μέσα στη δίνη των μηνών
κι από Απρίλη σε Απρίλη
μη λησμονάτε τη Μανόν
στην ερημιά των ουρανών.
|
Kimáte tóra i Manón
sti vasilia ton uranón
ki i Άlma páno sto kreváti
thimáte m’ ágripno to máti
pafsis, diastímata ke íchus
kabíles, áksones ke tichus.
Όla vuliáksane sti dóksa
sa mithiká uránia tóksa
ómos egó tha vgeno móni
stis níchtas t’ ácharo balkóni
na do makriá stus galaksíes
aniperáspistes aksíes
n’ akuso páli mia vradiá
tragudia gia nekrá pediá
ke káto ap’ t’ uranu t’ asími
kravgés gia enós angélu mními.
Oálter, Gustafe, Άlban, fíli
mésa sti díni ton minón
ki apó Apríli se Apríli
mi lismonáte ti Manón
stin erimiá ton uranón.
|