Κάτω στα στενορύμια
Στα καλντερίμια
Που ζει η φτώχεια
Εκεί μου πρωτομίλησες
Με πρωτοφίλησες
Τώρα σαν τον αγέρα
Κινάς για πέρα
Κι ούτε αν πεθαίνω νοιάζεσαι
Να φύγεις βιάζεσαι
Ώρα λοιπόν καλή σου
Και τράβα τον δρόμο σου
Ώρα λοιπόν καλή σου
Αφού δε με θες
Κρίμα που δε θυμάσαι
Τόσα που ζήσαμε
Κρίμα που δε θυμάσαι
Τι ήσουνα χτες
Οι μεγαλοκυράδες
Στους μαχαλάδες
Που ζει η φτώχεια
Ήρθανε και σε πιάσανε
Σε ξελογιάσανε
Τώρα είσαι ένας άλλος
Μικρομεγάλος
Τους φίλους απαρνήθηκες
Στο ψέμα ντύθηκες
|
Káto sta stenorímia
Sta kalnterímia
Pu zi i ftóchia
Eki mu protomílises
Me protofílises
Tóra san ton agéra
Kinás gia péra
Ki ute an petheno niázese
Na fígis viázese
Ώra lipón kalí su
Ke tráva ton drómo su
Ώra lipón kalí su
Afu de me thes
Kríma pu de thimáse
Tósa pu zísame
Kríma pu de thimáse
Ti ísuna chtes
I megalokirádes
Stus machaládes
Pu zi i ftóchia
Ήrthane ke se piásane
Se kselogiásane
Tóra ise énas állos
Mikromegálos
Tus fílus aparníthikes
Sto pséma ntíthikes
|