|
Αν ποτέ θυμηθείς τα τρένα που φύγανε
μην κλείσεις τα μάτια, μη γίνεις κομμάτια,
απλά χαμογέλασε.
Εγώ δεν μπορώ πια να παιδεύομαι
κι άλλο να καίγομαι σ’ αυτή τη φωτιά.
Ποτάμι βαθύ μέσα μας κρύβεται
και για όλα ευθύνεται
το πάθος ζεστό.
Μετά από καιρό πια παραδίνομαι,
για πάντα αφήνομαι
στο μαύρο βυθό, στο μαύρο βυθό.
Κάποτε…
Κάποτε όταν πια ξεχάσουμε
μια ζωή που μαζί περάσαμε
θα ’ναι αργά και το όνειρο θα σβήσει.
Θα ’ναι αργά κι όλα αυτά που ζήσαμε
σαν σκιές στο κενό θα ρίξουμε
μοναξιά στο μεγάλο παραμύθι.
Σε μια ξένη απ’ τον κόσμο ακτή περπατάω.
Δεν ξέρω γιατί ούτε πού πάω.
Στη θαμμένη απ’ την άμμο ματιά σου ξεσπάω.
Το χρόνο που πια δεν κυλά τραγουδάω
Το χρόνο που πια δεν κυλά.
|
An poté thimithis ta tréna pu fígane
min klisis ta mátia, mi ginis kommátia,
aplá chamogélase.
Egó den boró pia na pedevome
ki állo na kegome s’ aftí ti fotiá.
Potámi vathí mésa mas krívete
ke gia óla efthínete
to páthos zestó.
Metá apó keró pia paradínome,
gia pánta afínome
sto mavro vithó, sto mavro vithó.
Kápote…
Kápote ótan pia ksechásume
mia zoí pu mazí perásame
tha ’ne argá ke to óniro tha svísi.
Tha ’ne argá ki óla aftá pu zísame
san skiés sto kenó tha ríksume
monaksiá sto megálo paramíthi.
Se mia kséni ap’ ton kósmo aktí perpatáo.
Den kséro giatí ute pu páo.
Sti thamméni ap’ tin ámmo matiá su ksespáo.
To chróno pu pia den kilá tragudáo
To chróno pu pia den kilá.
|
