|
Δε σε νοιάζει καθόλου τι περνάω
Για τους δυο μας μονάχα εγώ πονάω
Δε σε νοιάζει αν ζω ή αν πεθαίνω
Και στο σπίτι μας μόνη μου αν μένω
Ξενυχτάς δε σε νοιάζει πια για μένα
Που πονάω και κλαίω κάθε μέρα
Ξενυχτάς και με άλλες πια γυρίζεις
Τη ζωή μας σαν άμμο την σκορπίζεις
Θα ’τανε καλύτερα να μου πεις δε σε θέλω
Από το να χτίζω ελπίδες και να υποφέρω
Σαν σκυλάκι σου πίσω να τρέχω
Καταρρέω και άλλο δεν αντέχω
Ξενυχτάς δε σε νοιάζει πια για μένα
Που πονάω και κλαίω κάθε μέρα
Ξενυχτάς και με άλλες πια γυρίζεις
Τη ζωή μας σαν άμμο την σκορπίζεις
|
De se niázi kathólu ti pernáo
Gia tus dio mas monácha egó ponáo
De se niázi an zo í an petheno
Ke sto spíti mas móni mu an méno
Ksenichtás de se niázi pia gia ména
Pu ponáo ke kleo káthe méra
Ksenichtás ke me álles pia girízis
Ti zoí mas san ámmo tin skorpízis
Tha ’tane kalítera na mu pis de se thélo
Apó to na chtízo elpídes ke na ipoféro
San skiláki su píso na trécho
Katarréo ke állo den antécho
Ksenichtás de se niázi pia gia ména
Pu ponáo ke kleo káthe méra
Ksenichtás ke me álles pia girízis
Ti zoí mas san ámmo tin skorpízis
|
