Να ‘ταν Μάης και Σαββάτο σαν θα γύριζα
και του Χάρου σαν σκυλάκι να του σφύριζα.
Να στενάξουν μεντεσέδες και χαλκώματα
να σπαράξουν οι κοπέλες μου στα στρώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα
ξημερώματα, ξημερώματα.
Να ραγίζανε του Άδη οι καστρόπορτες
και σωστά τους να μην κλείνανε ποτέ.
Να διαβαίνουν παλληκάρια και αλόγατα
και να λούζονται στο φως τα μαύρα σώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα
ξημερώματα, ξημερώματα.
Να σταμάταγε στην πόρτα σου ο αρχάγγελος
κι απ’ την τόση ομορφιά σου να `μενε άλαλος.
Μ’ ένα γέλιο σου να έπεφτε στα γόνατα
και να μ’ άφηνε να βγω από τα χώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα
ξημερώματα, ξημερώματα.
Με το γέλιο σου να έπεφτε στα γόνατα
και να μ’ άφηνε να βγω από τα χώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα
ξημερώματα, ξημερώματα.
|
Na ‘tan Máis ke Savváto san tha giriza
ke tu Cháru san skiláki na tu sfíriza.
Na stenáksun mentesédes ke chalkómata
na sparáksun i kopéles mu sta strómata.
Ksimerómata, ksimerómata
ksimerómata, ksimerómata.
Na ragizane tu Άdi i kastróportes
ke sostá tus na min klinane poté.
Na diavenun pallikária ke alógata
ke na luzonte sto fos ta mavra sómata.
Ksimerómata, ksimerómata
ksimerómata, ksimerómata.
Na stamátage stin pórta su o archángelos
ki ap’ tin tósi omorfiá su na `mene álalos.
M’ éna gélio su na épefte sta gónata
ke na m’ áfine na vgo apó ta chómata.
Ksimerómata, ksimerómata
ksimerómata, ksimerómata.
Me to gélio su na épefte sta gónata
ke na m’ áfine na vgo apó ta chómata.
Ksimerómata, ksimerómata
ksimerómata, ksimerómata.
|