Ελένη, Ελένη, δε μιλάς,
Ελένη, Ελένη, πού κοιτάς,
Ελένη, Ελένη της σιωπής,
Ελένη, Ελένη μιας ζωής.
Αγκάλιασέ με κι ας γυρίσουμε μαζί ένα ένα
τα φύλλα της ζωής, τα ξεχασμένα,
τότε που είμασταν ακόμα δυο παιδιά φοβισμένα,
σαν έρμες καλαμιές, χωρίς κανένα.
Ελένη, θυμήσου, Ελένη,
είμασταν τόσο ερωτευμένοι.
Ύστερα ήρθαν στη ζωή μας τα παιδιά ένα – ένα,
θυμήσου τα, μικρά κι ευτυχισμένα,
γιόμιζ’ ο τόπος με φωνές και με χαρές ολοένα,
και ζούσαμε μαζί τόσο δεμένα.
Ελένη, θυμήσου, Ελένη,
είμασταν τόσο αγαπημένοι.
Κι ύστερα φύγαν τα παιδιά σαν τα πουλιά, ένα – ένα
και φαίνοντ’ όλ’ αυτά σαν να `ναι ψέμα,
κι εμείς οι δυο γίναμε πάλι σαν παιδιά φοβισμένα,
ξανά σαν καλαμιές, χωρίς κανένα.
Ελένη, είμαστε γενικώς ζευγάρι,
πάρ’ το χαμπάρι, πάρ’ το χαμπάρι,
μα όμως είμαστε τόσο αγαπημένοι,
είμαστε ακόμα ερωτευμένοι.
|
Eléni, Eléni, de milás,
Eléni, Eléni, pu kitás,
Eléni, Eléni tis siopís,
Eléni, Eléni mias zoís.
Agkáliasé me ki as girísume mazí éna éna
ta fílla tis zoís, ta ksechasména,
tóte pu imastan akóma dio pediá fovisména,
san érmes kalamiés, chorís kanéna.
Eléni, thimísu, Eléni,
imastan tóso erotevméni.
Ύstera írthan sti zoí mas ta pediá éna – éna,
thimísu ta, mikrá ki eftichisména,
giómiz’ o tópos me fonés ke me charés oloéna,
ke zusame mazí tóso deména.
Eléni, thimísu, Eléni,
imastan tóso agapiméni.
Ki ístera fígan ta pediá san ta puliá, éna – éna
ke fenont’ ól’ aftá san na `ne pséma,
ki emis i dio giname páli san pediá fovisména,
ksaná san kalamiés, chorís kanéna.
Eléni, imaste genikós zevgári,
pár’ to chabári, pár’ to chabári,
ma ómos imaste tóso agapiméni,
imaste akóma erotevméni.
|