Όπως πετούν τα πουλιά για μέρη πιο ζεστά,
έτσι απλά μια μέρα θα φύγεις κι εσύ.
Όπως θα πέφτει η βροχή, απαλά θα μουσκεύει τη γη,
έτσι απλά μια μέρα θα γίνεις βροχή.
Κύκλος είν’ η ζωή, πάντοτε κλείνει
μα πονάει πιο πολύ όσους πίσω αφήνει.
Κύκλος είν’ η ζωή, πάντοτε κλείνει,
μα όσα έγραψε η καρδιά δε σβήνει.
Λένε σαν περνάει ο καιρός
της απουσίας ο πόνος ξεθωριάζει κι αυτός
μα ο δικός μου πόνος
είναι ζωντανός.
Κι όταν θα φύγεις μακριά
δε θα συγκριθούμε ξανά
και τα μυστικά μας
θα μείνουν κρυφά.
|
Όpos petun ta puliá gia méri pio zestá,
étsi aplá mia méra tha fígis ki esí.
Όpos tha péfti i vrochí, apalá tha muskevi ti gi,
étsi aplá mia méra tha ginis vrochí.
Kíklos in’ i zoí, pántote klini
ma ponái pio polí ósus píso afíni.
Kíklos in’ i zoí, pántote klini,
ma ósa égrapse i kardiá de svíni.
Léne san pernái o kerós
tis apusías o pónos ksethoriázi ki aftós
ma o dikós mu pónos
ine zontanós.
Ki ótan tha fígis makriá
de tha sigkrithume ksaná
ke ta mistiká mas
tha minun krifá.
|