Εμένα μου το είπανε
κυρ Κωστάκη άρχοντα
ανθρώποι μερακλήδες
τα μελιτζανιά να μην τα βάλεις πια
Πως την καλύτερη ζωή
κυρ Κωστάκη έλα κοντά
την κάνουν οι μπεκρήδες
πάπια χήνα μου να `χεις το κρίμα μου
Στη βρύση που `πινα νερό
κυρ Κωστάκη άρχοντα
τώρα το πίνουν άλλοι
δεν ξαναπερνώ από τούτο το στενό
Έναν καιρό ήμουν άγγελος
κυρ Κωστάκη άρχοντα
τώρα αγγελίζουν άλλοι
έλα ταίρι μου και πιάσ’ το χέρι μου
|
Eména mu to ipane
kir Kostáki árchonta
anthrópi meraklídes
ta melitzaniá na min ta vális pia
Pos tin kalíteri zoí
kir Kostáki éla kontá
tin kánun i bekrídes
pápia chína mu na `chis to kríma mu
Sti vrísi pu `pina neró
kir Kostáki árchonta
tóra to pínun álli
den ksanapernó apó tuto to stenó
Έnan keró ímun ángelos
kir Kostáki árchonta
tóra angelízun álli
éla teri mu ke piás’ to chéri mu
|