|
Στα μάτια φύτρωσε καημός
κόμπο τον κόμπο η πίκρα
κυρά Παναγιά
κυρά μου Βαγγελίστρια
τι μου ‘ταξες τι βρήκα
αγκάθι στην καρδιά.
Πότε θ’ ανθίσει Αυγερινός
τ’ άστρα να ζευγαρώσουν
αίμα και νερό.
Μαρμαρωμένο τ’ όνειρο
και το παράπονό σου
μαύρο κι άχαρο.
Χρόνια και χρόνια απάντεχα
βαριά να περιμένω
να ξεκουραστώ.
Στα χέρια σταυρολούλουδα
το παραμύθι υφαίνω σου
το αγέραστο.
Καραβοκύρισσα κυρά
ορθόπλωρη γοργόνα
και μας οδηγά.
Της λευτεριάς Παντάνασσα
θεμέλιωσα κολόνα
μεσοπέλαγα.
|
Sta mátia fítrose kaimós
kóbo ton kóbo i píkra
kirá Panagiá
kirá mu Oangelístria
ti mu ‘takses ti vríka
agkáthi stin kardiá.
Póte th’ anthísi Avgerinós
t’ ástra na zevgarósun
ema ke neró.
Marmaroméno t’ óniro
ke to paráponó su
mavro ki ácharo.
Chrónia ke chrónia apántecha
variá na periméno
na ksekurastó.
Sta chéria stavroluluda
to paramíthi ifeno su
to agérasto.
Karavokírissa kirá
orthóplori gorgóna
ke mas odigá.
Tis lefteriás Pantánassa
theméliosa kolóna
mesopélaga.
|
